Από φυλλάδιο του ομοιοπαθητικού φαρμακείου
της Μαρίας Προβατά
O πλανήτης Γη σήμερα και ειδικά οι ανεπτυγμένες οικονομικά κοινωνίες, μαστίζονται από μία επιδημία που δε γνώρισε ποτέ πριν στην ιστορία του ο άνθρωπος και που δε δείχνει σημάδια ανακοπής. Αυτή η επιδημία ονομάζεται “εκφυλιστικές παθήσεις” και είναι το συλλογικό όνομα που έχει δοθεί σε μία σειρά από παθολογικές καταστάσεις, που αυξάνονται κάθε χρόνο με ανησυχητικό ρυθμό. Oι κυριότερες από αυτές είναι η καρδιοπάθεια, που σκοτώνει 1 στα 3 άτομα ετήσια, καθιστώντας την υπ’ αριθμόν 1 αιτία θανάτου στον δυτικό κυρίως κόσμο, ο καρκίνος που σκοτώνει 1 στα 4 άτομα, ο διαβήτης, η παχυσαρκία, η οστεοπόρωση και τα αρθριτικά. Στον κατάλογο όμως, θα έπρεπε ίσως να προσθέσουμε και τις δερματικές παθήσεις, χρόνια κούραση, γυναικολογικά προβλήματα, στειρότητα και ψυχοπάθειες που έχουν όπως θα δούμε παρακάτω κοινά αίτια, όσο και αν φαίνεται περίεργο εκ πρώτης όψεως.
Ειδικά οι ψυχοπάθειες, δείχνουν τάσεις αύξησης, σε νεαρά άτομα και υπολογίζεται ότι πάνω από το 10% των νέων πάσχει από κάποια μορφή ψυχασθένειας στις δυτικές κοινωνίες. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτή η κατάσταση περνάει απαρατήρητη, μέχρι που είναι αργά και για το νεαρό άτομο αλλά και για την κοινωνία και την οικογένεια του, που συνήθως βλέπουν μόνο τα τραγικά αποτελέσματα.
Σήμερα, λιγότερο από το 1% του πληθυσμού πεθαίνει από “φυσιολογικά” αίτια που θεωρούνται τα γηρατειά ενώ το υπόλοιπο 99% εμμέσως ή αμέσως εξολοθρεύονται από τις διάφορες παθήσεις. Oι ισχυρισμοί της συμβατικής ιατρικής ότι με τα “επιτεύγματα” της επιστήμης έχουν καταφέρει να αυξήσουν το μέσο όρο ζωής του ατόμου, μπορούν να θεωρηθούν ως ένα κυριολεκτικά “άρρωστο” αστείο, από τα άτομα που κατακλύζουν καθημερινά τα νοσοκομεία και τα ιατρεία. Το άτομο τείνει σήμερα να αρρωσταίνει πιο συχνά, για μεγαλύτερα διαστήματα και όλο από νεαρότερη ηλικία. Aκόμη κι αν δεχτούμε τους αμφίβολους ισχυρισμούς για την αύξηση του μέσου όρου διάρκειας ζωής, είναι εμφανές ότι δε συνοδεύεται και από αύξηση του μέσου όρου διάρκειας της υγείας, αλλά από σημαντική και αυξανόμενη μείωσή της.
O μέσος όρος ζωής επίσης, φαίνεται να απέχει πολύ από το τι θεωρείται επιστημονικά εφικτό. Βιολογικά είναι αποδεδειγμένο ότι έπρεπε να ζούμε μέχρι τα 140 χρόνια και σε κατάσταση υψηλής υγείας. Υπάρχουν σήμερα πολλοί πληθυσμοί στον πλανήτη που το επιτυγχάνουν, ζώντας σε οροπέδια στον Καύκασο, Νότια Αμερική, Κίνα και αλλού. Είναι σύνηθες φαινόμενο σε αυτούς τους πληθυσμούς να τεκνοποιούν οι άντρες στα 120 χρόνια και να ζουν πολύ περισσότερα γλεντώντας. Επίσημα έγγραφα στην Κίνα, αναφέρουν έναν Kινέζο ο οποίος πήρε συγχαρητήρια από τον αυτοκράτορα το 1679 για τα 200 του γενέθλια και ο οποίος πέθανε τελικά σε ηλικία 256 ετών.
Αν η συμβατική ιατρική σήμερα καταφέρνει με τεχνητά μέσα και λύσεις “Φρανκεστάιν”, που είναι οι μεταμοσχεύσεις οργάνων, να παρατείνει για μερικά χρόνια την ζωή μερικών ασθενών που έχουν τα οικονομικά μέσα για τέτοιες λύσεις, έχει όμως αποτύχει οικτρά στο να ελέγξει τις παθήσεις καθ’ εαυτές. Αν οι σημερινές τάσεις συνεχιστούν, θα φτάσει κάποια στιγμή που ο άνθρωπος θα γεννιέται, θα ζει και θα πεθαίνει “άρρωστος” και χωρίς να έχει γευτεί το τι σημαίνει πραγματικά “υψηλή ψυχοσωματική υγεία”.
Η βιομηχανοποίηση της οικονομίας είχε και ως αποτέλεσμα την βιομηχανοποίηση και “ομογενοποίηση” της κοινωνίας, όπου όλα τα άτομα θεωρούνται ίδια, με ίδιες ανάγκες και προτιμήσεις και προσφέρονται σε μαζικές λύσεις που είναι εύκολες και προσοδοφόρες. Έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος της ασθένειας. O μόνος λόγος που υπάρχουν ασθένειες είναι για να μπορούν οι γιατροί να κάνουν τη “διάγνωση” και να συνταγογραφούν το ανάλογο φάρμακο μαζικά και χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαιτερότητες του ατόμου. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν ασθένειες, αλλά “επίπεδα υγείας” τα οποία κυμαίνονται υψηλά ή χαμηλά, ανάλογα με τις επιλογές μας στη διατροφή και στον τρόπο ζωής. Αν υποθέσουμε ότι το 0 είναι το κατώτατο επίπεδο (ο θάνατος) και το 100 η τέλεια υγεία, τότε, όλοι παλινδρομούμε μεταξύ των δύο. Αν υπήρχαν “ασθένειες” που αντιμετωπιζόντουσαν με φάρμακα, τότε τα δισεκατομμύρια χάπια που ταΐζουμε τους εαυτούς μας ετήσια, θα είχαν εξαφανίσει τις παθήσεις από το πρόσωπο της Γης. Το αντίθετο όμως συμβαίνει.
Χρειάστηκαν περίπου 1,5 δισεκατομμύρια χρόνια για να εξελιχθεί το ανθρώπινο σώμα από το γενετικό υλικό των πρώτων μονοκυτταρικών οργανισμών, στο πολυκυτταρικό που είναι σήμερα. Κατά την διάρκεια αυτής της εξέλιξης και με τη διαδικασία της “δοκιμής-λάθους-διόρθωσης”, κατέληξε, στο να χρησιμοποιεί μόνο ορισμένα χημικά στοιχεία για την ανάπτυξή του, όπως ο άνθρακας, το οξυγόνο, το υδρογόνο, το άζωτο, ο φώσφορος και το θείο. Αυτά τα στοιχεία, σε διάφορους χημικούς συνδυασμούς μεταξύ τους, δημιουργούν τις πρωτεΐνες, τα λίπη και τους υδατάνθρακες που ονομάζονται “μακροθρεπτικές” ουσίες, αλλά και χιλιάδες άλλους συνδυασμούς που ανακαλύπτονται συνέχεια πρόσφατα και ονομάζονται συλλογικά “φυτοχημικά”. Oι μακροθρεπτικές ουσίες και τα φυτοχημικά, μαζί με τα διάφορα μέταλλα και ιχνοστοιχεία που παίρνουν τα φυτά από το έδαφος (όπως κάλιο, νάτριο, μαγγάνιο, ψευδάργυρος, σίδηρος, βόριο, βανάδιο και πολλά άλλα), είναι τα συστατικά της τροφής και τα οποία μαζί με το νερό και το οξυγόνο είναι τα μόνα που χρειάζεται ο οργανισμός μας για να λειτουργεί και μάλιστα σε κατάσταση υψηλής ψυχοσωματικής υγείας. Είναι επίσης τα μόνα που χρειάζεται, για να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά κάθε μικροβιακή ή τοξική απειλή μέσω του ανοσοποιητικού συστήματος. Αν χρειαζόταν ασπιρίνες και παρακεταμόλες, είναι σίγουρο, ότι αυτές θα φύτρωναν σε αγρούς ή θα ωρίμαζαν σε δέντρα.
Η επίγνωση του ζωτικού ρόλου που παίζει η τροφή στην υγεία μας, δεν είναι κάτι καινούργιο. O Ιπποκράτης συμβούλευε “… Η τροφή να είναι το φάρμακό σου …” ενώ ο φημισμένος θεραπευτής του 12ου αιώνα Μειμωνίδης παρότρυνε τους συναδέλφους του να αποφεύγουν να δίνουν φαρμακευτική αγωγή όπου “… νηστεία, ξεκούραση και καλή διατροφή μπορούν να φέρουν το ποθητό αποτέλεσμα.” Αυτό που είναι καινούργιο στην εποχή μας, είναι η ικανότητα να μπορούμε να αναλύουμε τα συστατικά της τροφής και να παρατηρούμε πώς επιδρούν στον οργανισμό.
Μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα οι απόψεις της επιστήμης για την τροφή ήταν σχετικά απλοϊκές, θεωρώντας ότι ουσιαστικά αποτελείται μόνο από πρωτεΐνες, λίπη και υδατάνθρακες. Στις αρχές του 20ου αιώνα όμως, πολλοί φυσιολόγοι παρατήρησαν ότι δεν ήταν δυνατό να κρατήσουν πειραματόζωα ζωντανά, τρέφοντάς τα μόνο με πρωτεΐνες, λίπη και υδατάνθρακες. Ήταν εμφανές ότι πρέπει να υπήρχαν και άλλα απαραίτητα συστατικά που έδιναν στην τροφή την ιδιότητα να δίνει και να διατηρεί τη ζωή. Αυτές οι παρατηρήσεις οδήγησαν το φυσιολόγο Χόπκινς να ανακαλύψει την πρώτη βιταμίνη, την Α, το 1909. Από τότε, με ραγδαίο ρυθμό, ανακαλύφθηκαν οι υπόλοιπες βιταμίνες, μέταλλα, ιχνοστοιχεία και τα “φυτοχημικά” που αποτελούν τα συστατικά της αγνής, ολοκληρωμένης φυσικής τροφής. Tέλος, σχετικά πρόσφατα, ανακαλύφθηκαν και οι “καταλύτες” όλων των βιοχημικών λειτουργιών του σώματος, που είναι τα ένζυμα, επίσης χημικές ενώσεις του άνθρακα.
Όλα αυτά τα στοιχεία αποδείχθηκε εργαστηριακά αλλά και κλινικά, ότι είναι απαραίτητα για όλες τις λειτουργίες του σώματος και η έλλειψή τους χρονικά, οδηγεί σε λειτουργικές ανωμαλίες που η συμβατική ιατρική ονομάζει “ασθένειες” και περιβάλλει με μεγάλο μυστήριο. Αποδείχθηκε επίσης ότι η αναπλήρωση αυτών των ελλείψεων δίνει τη δυνατότητα στον οργανισμό να λειτουργήσει ξανά σωστά, δηλαδή για να χρησιμοποιήσουμε μια συμβατική έννοια, να “αυτοθεραπευτεί”. Oι ελλείψεις αυτές δημιουργούνται χρονικά, λόγω της εντατικής καλλιέργειας και της βιομηχανοποίησης της τροφής, που όχι μόνο την απογυμνώνει από πολλά από τα θρεπτικά της συστατικά, όπως βιταμίνες και μέταλλα, αλλά τη φορτώνει και με πολλά τοξικά χημικά. Τα τοξικά χημικά, απαιτούν επίσης μεγάλες ποσότητες θρεπτικών στοιχείων για να αποβληθούν από το σώμα, αυξάνοντας τις ελλείψεις. Η αυξανόμενη περιβαλλοντική ρύπανση προστίθεται στο τοξικό φορτίο επιδεινώνοντας την κατάσταση με τα γνωστά αποτελέσματα, που ήδη περιγράψαμε.
O πατέρας της σύγχρονης χημείας και δύο φορές νομπελίστας, Λάινους Πόλινγκ, είχε προτείνει ακόμα από τη δεκαετία του 1930 ότι οι “παθήσεις”, δεν είναι τίποτα άλλο, από την έλλειψη των “ορθών μορίων”, δηλαδή των συστατικών της τροφής, που χρειάζεται ο οργανισμός για να λειτουργεί “ορθά”. Έτσι, ήταν ο πρώτος στην σύγχρονη εποχή που περιέγραψε την “μοριακή” αιτία των παθήσεων. O όρος λοιπόν “ορθομοριακή ιατρική” οφείλεται σε αυτόν και αναφέρεται στην κλινική εφαρμογή της επιστήμης της διατροφολογίας. Η διατροφολογία αναγνωρίζοντας τις διατροφολογικές ελλείψεις του κάθε ατόμου, τις αναπληρώνει μέσω της σωστής διατροφής ή όπου χρειαστεί και με διαιτητικά συμπληρώματα όπως είναι οι πολυβιταμίνες, τα μέταλλα, τα ένζυμα, τα ιχνοστοιχεία κ.λπ.. Έτσι καταφέρνει να δράσει και προληπτικά αλλά και θεραπευτικά σε όλες τις παθολογικές περιπτώσεις. Αυτές οι περιπτώσεις καλύπτουν από ψυχασθένειες (που έχει βρεθεί ότι εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την βιοχημεία του σώματος - όπως εξάλλου και ο εθισμός στα ναρκωτικά) μέχρι δερματικά προβλήματα, παχυσαρκία, στρες και τις εκφυλιστικές παθήσεις.
Η ορθομοριακή ιατρική, βασίζεται στην αρχή της “βιοχημικής ιδιαιτερότητος” του ατόμου, την οποία πρότεινε ο Aμερικανός καθηγητής της παθολογίας Γουίλλιαμς το 1955. Αυτή πρεσβεύει ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί με διαφορετικές ανάγκες και λειτουργίες του σώματος και ότι η “σαρωτική” αντιμετώπιση της υγείας μας συμβατικά, όπου το ίδιο φάρμακο και δοσολογία δίνεται σε όλους όσους παρουσιάζουν το ίδιο σύμπτωμα είναι επιεικώς απλοϊκή και μάλλον επικίνδυνη. Τα ίδια συμπτώματα, μπορεί να έχουν διαφορετικά αίτια, όχι μόνο σε διαφορετικά άτομα, αλλά ακόμα και στο ίδιο άτομο σε διαφορετικούς χρόνους, επειδή όλα τα συστήματα του οργανισμού συνδέονται και αλληλοεπηρεάζονται. Έτσι ο πονοκέφαλος, μπορεί να έχει ως αίτιο γαστροεντερική τοξικότητα, νευρικές διαταραχές ή εξάντληση των επινεφριδίων ανάλογα την περίπτωση και τις διατροφολογικές ελλείψεις.
Εκατομμύρια άτομα σήμερα στον πλανήτη καταφεύγουν στην ορθομοριακή ιατρική, όχι μόνο προληπτικά, αλλά και θεραπευτικά και τα αποτελέσματα είναι θεαματικά. Χρόνιες “ανίατες” παθήσεις εξαφανίζονται με ένα σωστό διατροφολογικό πρόγραμμα το οποίο, αναπληρώνοντας τις ελλείψεις και αποτοξινώνοντας τον οργανισμό, τον βοηθάει να εκπληρώσει την αποστολή του, που είναι η παραγωγή ενέργειας, η ανανέωση των κυττάρων και οι διάφορες λειτουργίες του.
Το άτομο συμπληρώνει συνήθως ένα λεπτομερές ερωτηματολόγιο, το οποίο δίνει στο διατροφολόγο του την δυνατότητα, να εντοπίσει τις συγκεκριμένες ελλείψεις και τα βασικά αίτια των συμπτωμάτων βάσει των οποίων ετοιμάζει ένα προσωπικό πρόγραμμα υγείας, ειδικά για την περίπτωση. Μαζί με ορισμένες αλλαγές στον τρόπο ζωής, το άτομο όχι μόνο “αυτοθεραπεύεται”, αλλά αυξάνει την υγεία του και την ζωτικότητα του σε επίπεδα που δεν φανταζόταν δυνατά…
Η χρεωκοπία της συμβατικής ιατρικής και η αποτελεσματικότητα της ορθομοριακής αντιμετώπισης της υγείας οδηγούν αναπόφευκτα στη στιγμή που το κατεστημένο, έχοντας αρχίσει να “γονατίζει” από το οικονομικό και κοινωνικό βάρος των σύγχρονων παθήσεων, θα βρει ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να δώσει περισσότερη προσοχή στα πραγματικά αίτια των παθήσεων και να καταφύγει στη βοήθεια της ορθομοριακής ιατρικής επίσημα. Θα την καταστήσει έτσι ως τη βάση κάθε προληπτικής και πρωτοβάθμιας θεραπευτικής προσέγγισης, αφήνοντας στη συμβατική ιατρική το ρόλο που πραγματικά της αρμόζει. Δηλαδή, την παροχή των “πρώτων βοηθειών” σε κρίσιμες και επείγουσες καταστάσεις και το χειρουργείο.
Έτσι, τον 21ο αιώνα, η ορθομοριακή ιατρική θα είναι η θεραπευτική και προληπτική αφετηρία απ’ όπου ξεκινάμε όλοι, μειώνοντας τις πιθανότητες να χρειαστεί να πάμε πιο πέρα, στις περιπέτειες των εγχειρήσεων και των νοσοκομειακών περιθάλψεων. Τότε η κοινωνία θα μπορέσει να γευτεί πραγματικά αυτό που ονομάσαμε “κατάσταση υψηλής υγείας”.
|
